Αρθρο  του Ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ καθηγητή Ιωάννη Δ. Κουκιάδη  για την εφημερίδα "Το Βήμα" . Τίτλος άρθρου: "Μετά τις μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό θα ακολουθήσουν οι μεταρρυθμίσεις για ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις;"

                                                              Ημερομηνία δημοσίευσης 5.07.2002

Οταν λέμε ευελιξία στις εργασιακές σχέσεις εννούμε κυρίως τέσσερα πράγματα: ευελιξία στις πρσλήψεις, στις απολύσεις, στο χρόνο εργασίας, καί τέλος στις αμοιβές. Καί στους τέσσερις αυτούς τομείς η Ελλάδα , όπως καί  άλλες χώρες, έχουν προβεί σε αρκετές θεσμικές μεταρρυθμίσεις. Η γραμμή που επικράτησε μέχρι σήμερα είναι ο συνδυασμός της ευελιξίας με την αναζήτηση αναχωμάτων καί τη μείωση της ανασφάλειας που προκύπτει απ' αυτήν. Οι πιέσεις που ασκούνται απο την ΕΕ προέρχονται κυρίως απο τους οικονομικούς κύκλους που ζητούνε πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας κατά το πρότυπο των ΗΠΑ.

Ομως η επίσημη γραμμή της Ευρωπαικής Επιτροπής δεν κινείται πρός την κατεύθυνση αυτή. Υπενθυμίζω ότι οι οδηγίες για τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου καί τη μερική απασχόληση, που εκδόθηκαν με συμφωνία εργοδοτών καί εργαζομένων, προσπαθούν να συγκεράσουν την προστασία με την ευελιξία. Αυτό το διάστημα περνά απο το Ευρωκοινοβούλιο η οδηγία για την προσωρινή απασχόληση μέσω των γραφείων ενοκίασης, που αποτελεί την πλέον δυναμική μορφή ευελιξίας όπου όμως καί πάλι προσπαθούμε να συγκεράσουμε τις εργοδοτικές απαιτήσεις που επιδιώκουν τη δημιουργία μιας δεύτερης κατηγορίας εργαζομένων, με τις θέσεις των συνδικάτων, ότι δηλαδή η ενοικίαση των εργαζομένων δεν μπορεί να αποτελεί πρόσχημα για τη μη εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας. Εχω την τιμή να έχω αναλάβει τη γνωμοδότηση για το θέμα αυτό στη Νομική Επιτροπή καί νομίζω ότι μόλις ολοκληρωθεί η ψήφιση στο Ευρωκοινοβούλιο θα άξιζε τον κόπο να συζητήσουμε το θέμα δημόσια. Επίκειται ακόμη η ψήφιση της οδηγίας για την τηλεργασία, που όπως δείχνουν τα πράγματα, θα γίνει με κοινή συμφωνία εργοδοτών καί εργαζομένων.

Συνεπώς αυτά που λέγονται για σχέδια πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα με τα μέχρι σήμερα δεδομένα. Δεν γνωρίζω αν με την αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων, με την άνοδο δηλαδή των συντηρητικών δυνάμεων στις κυβερνήσεις πολλών χωρών, σε ποιό βαθμό πρόκειται να αλλάξει το σκηνικό αυτό. Εκείνο που πρέπει να προβληματίσει έντονα τους έλληνες συνδικαλιστές είναι η ολοένα καί μεγαλύτερη αύξηση στην Ευρώπη των ευέλικτων μοντέλων της οργάνωσης του χρόνου εργασίας με συλλογικές καί ατομικές συμβασεις εργασίας, δηλαδή η απο τα κάτω προώθηση της ευελιξίας. Παραμένει ακόμη ανοικτό το θέμα των μορφών ευελιξίας για το δημόσιο.

Τέλος, το σημαντικότερο ίσως πρόβλημα για την αγορά εργασίας, η επίλυση του οποίου θα πρέπει να αποτελέσει απόλυτη προτεραιότητα, είναι το πως θα μετατρέψουμε τις προτάσεις για δια βίου κατάρτιση σε πλήρες επιχειρησιακό σχέδιο, γιατί αυτές αποτελούν μέρος της απάντησης στα προβλήματα που θέτει η ευελιξία.