Άρθρο του Ευρωβουλευτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ. καθηγητή Ιωάννη Δ. Κουκιάδη για την εφημερίδα "Αγγελιοφόρος της Κυριακής" και το δημοσιογράφο κ. Ίωνα Τσώχο με τίτλο: "Ο πόλεμος στο Ιράκ και η αφύπνιση της Ευρώπης".

Ημερομηνία δημοσίευσης, 16.02.2003

Η επαπειλούμενη εισβολή στο Ιράκ πήρε με την πάροδο του χρόνου ως πολιτικό γεγονός τελείως διαφορετική διάσταση από αυτή που είχε στην αρχή. Σε αυτό συνέβαλαν και οι αδεξιότητες της αμερικανικής πολιτικής που μέσα από τις αντιφάσεις απεκάλυψε μέρος των πραγματικών της προθέσεων, ενώ για το μέρος των προθέσεων που δεν απεκάλυψε βοήθησε στο να τις κατανοήσουν οι Ευρωπαίοι πολίτες.

Όταν ετέθη το ερώτημα σε Αμερικανούς εκπροσώπους κατά την επίσκεψη των ευρωβουλευτών στα Ηνωμένα Έθνη "τι επιδιώκετε ακριβώς", με έκπληξη άκουσαν οι ευρωβουλευτές ότι δεν τους ενδιαφέρει μόνο ο αφοπλισμός του Σαντάμ, αλλά έχουν και δεύτερο στόχο, την ανατροπή του και ότι την απόφαση αυτή θα την πάρουν με ή χωρίς συναίνεση του ΝΑΤΟ. Έτσι στην υποβάθμιση του ρόλου του συμβουλίου ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών προσετέθη και η υποβάθμιση του ρόλου του ΝΑΤΟ. Στην προσπάθεια ενοποίησης της ευρωπαϊκής ηπείρου που επιδιώκει η ΕΕ επιδιώχθηκε η επαναδιαίρεση της Ευρώπης με βάση το κριτήριο της γηραιάς και της νέας. Οι συνειρμοί είναι απλοί. Αντί να μιλάμε για ανατολική και δυτική Ευρώπη θα μιλάμε για γηραιά και νέα Ευρώπη, για να αναπαράγεται η ηγεμονική παρουσία των ΗΠΑ.

Τα αντανακλαστικά των Ευρωπαίων πολιτών φάνηκαν ιδιαίτερα ευαίσθητα. Κατενόησαν αυτό που δεν τολμάει να το πει κανένας επίσημα ακόμα, ότι ο μεγαλύτερος αντίπαλος των ΗΠΑ, τουλάχιστον όπως εκφράζεται από τη σημερινή κυβέρνηση Μπους, είναι η Ευρώπη και όχι το Ιράκ, η Κορέα ή οποιαδήποτε άλλη χώρα. Η όλο και με χωρίς όρους πολιτική για απόλυτη κυριαρχία των παγκόσμιων αγορών από τις ΗΠΑ με στρατιωτική, οικονομική, χρηματιστηριακή, πολιτική και πολιτιστική ηγεμονία, δεν μπορεί να συμβιβαστεί με το συλλογικό σύστημα παγκόσμιας ασφάλειας που οργανώθηκε με την πρωτοβουλία των ΗΠΑ μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, ούτε με το σύστημα συλλογικών αποφάσεων για στρατιωτικές επιχειρήσεις. Οποία ειρωνεία! Έτσι που πάνε τα πράγματα θα βγαίνουμε στους δρόμους και θα ζητάμε τον σεβασμό των αποφάσεων του ΝΑΤΟ.

Το δυσάρεστο για τον Μπους είναι ότι η Ευρώπη είναι και ο αναγκαίος σύμμαχος των ΗΠΑ. Για να λειτουργήσει όμως αυτή η συμμαχία πρέπει η Ευρώπη να δείξει ότι είναι σοβαρός σύμμαχος και όχι φερέφωνο των ΗΠΑ. Μέσα από συμπληγάδες να δείξουμε την αυτονομία μας και να οροθετήσουμε τους όρους συμμαχίας.

Με τη νέα εξέλιξη των πραγμάτων έχουμε για πρώτη φορά αφύπνιση των λαών της Ευρώπης για το κοινό της πεπρωμένο. Για πρώτη φορά την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν την αντιλαμβανόμαστε ως μια διαδικασία διευθέτησης της εσωτερικής αγοράς και ως διασφάλιση μόνο της ειρήνης των κρατών-μελών, αλλά και ως μια αναγκαία διαδικασία έναντι εξωτερικού κινδύνου. Ο κίνδυνος αυτός δεν χρειάζεται να είναι άμεσα στρατιωτικός όπως υπήρξε στην περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όταν φθάνοντας οι Οθωμανοί μέχρι τη Βιέννη διήγειραν τις συνειδήσεις των Ευρωπαίων για το κοινό πεπρωμένο και έθεσαν σε κίνηση την διαδικασία ενοποίησης τους. Ο κίνδυνος αυτός μπορεί να είναι και η επαπειλούμενη περιθωριοποίηση της Ευρώπης από το παγκόσμιο σκηνικό.

Διαμαρτυρόμενοι λοιπόν κατά του πολέμου του Ιράκ εκφράζουμε την αντίθεσή μας στην προοπτική που επιδιώκει η κυβέρνηση Μπους για μια αμερικανική διακυβέρνηση της παγκόσμιας αγοράς. Παράλληλα θέλουμε να προσεταιριστούμε τους οπαδούς της αντίληψης Κλίντον που με λίγες λέξεις δείχνει τη μεγάλη διαφορά από το δόγμα του Μπους. Ο Μπους λέει ότι οι ΗΠΑ ως παγκόσμια υπερδύναμη έχουν αυξημένα δικαιώματα για να χειριστούν τα παγκόσμια πράγματα.. Ο Κλίντον έλεγε ότι ως παγκόσμια υπερδύναμη έχουμε "αυξημένες" υποχρεώσεις για να πετύχουμε μια σωστή παγκόσμια διακυβέρνηση. Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας των λαών της Ευρώπης έχουν για σκοπό να ενισχύσουν την αντίληψη αυτή.

Συνειδητοποιώντας οι Ευρωπαίοι πολίτες το κοινό πεπρωμένο τους και το ρόλο της Ευρώπης για μια ειρηνική παγκόσμια διαχείριση ουσιαστικά επιταχύνουν τη διαδικασία της πολιτικής ενοποίησης. Και το ερώτημα είναι: Μήπως έφτασε ο καιρός να προταχθεί στα συλλαλητήρια και η αναφώνηση "ζήτω η Ευρώπη" ως αντιστάθμισμα στο "Αμέρικα, Αμέρικα";
Η έκτακτη Σύνοδος Κορυφής τη Δευτέρα αποτέλεσε από την άποψη αυτή ένα σημαντικό πολιτικό τεστ. Πριν από τη Σύνοδο είχα πει ότι τη Δευτέρα θα ξέρουμε προς τα πού πορεύεται η Ευρώπη. Σήμερα το ξέρουμε αυτό και ο μέσος πολίτης αισθάνεται ικανοποίηση. Η Ευρώπη των αρχηγών συνειδητοποίησε ότι η συνοχή των 15 αποτελεί ένα πολύτιμο κεκτημένο που δεν μπορεί να θυσιαστεί σε οποιαδήποτε σκοπιμότητα. Η αναμφίβολη επιτυχία της ελληνικής προεδρίας θα περάσει στην ιστορία γιατί στην πιο κρίσιμη φάση της ιστορίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης έδωσε την αναγκαία δυναμική για τη διαμόρφωση στο μέλλον κοινών πολιτικών. Αυτές οι εξελίξεις θα διευκολύνουν στο ευρωπαϊκό σύνταγμα που ετοιμάζεται εκείνες τις δυνάμεις που προωθούν την κοινή εξωτερική πολιτική.